Greek Orthodox Church of Antioch-Supporters

Greek Orthodox Church of Antioch-Supporters

Δευτέρα 14 Απριλίου 2014

Met. Elias (Audi)'s Sermon for Palm Sunday







Audi at the Palm Sunday Liturgy: I Want a President who  Loves Lebanon, without Hatred or Malice in His Heart

Greek Orthodox Metropolitan of Beirut and its Dependencies, Elias Audi, presided at the liturgy for Palm Sunday at the Cathedral of Saint George in Nejmeh Square in the presence of a large crowd of the faithful who carried palm and olive branches and children.

After the Gospel, Audi gave a sermon in which he said, "Beloved, next Sunday we shall see the Lord rising from the dead after having suffered excruciatingly, having suffered unto death. Today, however, we see Jesus coming into Jerusalem as the people welcome Him as a king and as the Son of God, the Christ whom they awaited. But this king did not come on a horse or a chariot, but rather on a donkey, in order to teach Christians who follow Him that power does not come from any authority other than the authority of humility, meekness, love and brokenness. [...]"

He continued, "Talk has been focusing lately on who will be the next president of the Republic and who they will place in this position or that. However, I have not once heard an official emphasizing that you must be a true citizen. That is you must love your country first and your brother first, and afterward seek positions. I want those who address our children to build them up with morals and to teach them how to be good citizens. The nation is not a nation except through its citizens. This is why in Lebanon we need schools that teach citizenship. Then there will be no need for talking about sectarianism because the citizen will become a brother to every citizen. We have not yet cast our robes before God, before Jesus who became incarnate for our salvation."

He said, "They often ask me, 'Why do you not speak?' My reply: I am not a politician. I am a man of religion who teaches the teachings of Christ who did not talk about politics. Why don't we go back to the book that inspires us on how to talk, how to behave, and how to be Christians in the image of Christ? We hear a lot of talk and speeches about politics, but we have not heard a single speech about morals or citizenship. [...]"

He added, "I was recently asked, 'Who do you want to be president of the Republic?' I said: I want a president who loves Lebanon. I want him to be peaceful, a man of peace, without hatred or malice in his heart, but rather as the Apostle Paul said, I want him to be pure, just, faithful to his nation, someone who loves people. And I want all his helpers to be like this. Beloved, if you are truly Christians then Jesus is your king. If you follow Him, then you will not even fear death because the apostles who followed Him did not fear death. A few days ago we heard that a brother priest [i.e. Fr Frans van der Lugt] been killed. He knew he  was in danger but he did not leave his monastery, his parish and those he cared for. When we sense danger we flee. [...]"

He concluded, "We must thank God for all the graces that he has given us and continues to give us, even as we ask Him to preserve Lebanon and to grant its children the grace of thankfulness for all things, the grace of love, citizenship, giving, of reognizing the other and respecting his freedom and dignity."

Απελευθερώθηκαν μετά από ομηρεία τριών μηνών - Σώες οι 13 μοναχές από τη Συρία (ΦΩΤΟ) Νότα αισιοδοξίας για τους δυο απαχθέντες Μητροπολίτες


Γραφείο Ειδήσεων Amen.gr, Φωτογραφίες από την ιστοσελίδα του Πατριαρχείου Αντιοχείας

Αίσιο τέλος, μετά από τρεις μήνες αγωνίας, είχε η απαγωγή των 13 μοναχισσών της ορθόδοξης μονής της Αγίας Θεκλας στην πόλη Μααλούλα της Συρίας.
Μέσα στο σαββατοκύριακο κορυφώθηκαν οι διαπραγματεύσεις μεταξύ των ανταρτών και της συριακής κυβέρνησης με την μεσολάβηση του Λιβάνου και του Κατάρ. Η τελική συμφωνία προέβλεπε την απελευθέρωση των 13 μοναχισσών σε αντάλλαγμα με την απελευθέρωση 150 κρατουμένων γυναικών από την κυβέρνηση Άσαντ.
Σύμφωνα με την ιστοσελίδα dailystar  του Λιβάνου, η ανταλλαγή των μοναχισσών έγινε στα σύνορα της Συρίας με τον Λίβανο.
Στο διαδίκτυο κυκλοφόρησαν ήδη οι πρώτες φωτογραφίες μετά την απελευθέρωση των 13 μοναχισσών. Στα πρόσωπά τους είναι ευδιάκριτα τα σημάδια της ταλαιπωρία και των κακουχιών. Μία από τις μοναχές φαινόταν πολύ αδύναμη για να περπατήσει μόνη της και μεταφερόταν από το προσωπικό ασφαλείας.
Μια άλλη μοναχή , η Μητέρα Agiah, σε δηλώσεις της υποστήριξε ότι οι απαγωγείς τις αντιμετώπιζαν καλά «Ήταν πολύ ευγενικοί, μας φέρθηκαν καλά» είπε.
Ο υπουργός Εξωτερικών του Κατάρ Khaled al - Atiyeh υποστήριξε ότι ότι η διαμεσολάβηση της χώρας του ήταν καταλυτική για την απελεθεύρωση των 13 μοναχισσών σε αντάλλαγμα για την απελευθέρωση των 153 γυναικών Συρίας κρατούνται σε φυλακές καθεστώς .
Ο πρώην πρωθυπουργός του Λιβάνου Σαάντ Χαρίρι , χαιρέτησε την απελευθέρωση των μοναχών και την επιστροφή τους στην εκκλησία και τις οικογένειές τους, ενώ εξέφρασε την ελπίδα ότι αυτό το βήμα θα αποτελέσει το έναυσμα για την απελευθέρωση του Μητροπολίτη Χαλεπίου Παύλου του Πατριαρχείου Αντιοχείας και του Συροϊακωβίτη Μητροπολίτη στην ίδια πόλη Γιοχάνα Ιμπραήμ, οι οποίοι απήχθησαν από τους αντάρτες τον Απρίλιο του 2013.
Οι μεσολαβητές που βρίσκονταν σε πολύμηνες διαπραγματεύσεις με την πλευρά των απαγωγέων αρνήθηκαν να δώσουν λεπτομέρειες για το περιεχόμενο της συμφωνίας, αρκούμενοι να δηλώσουν σιβυλλικά ότι «αυτό που έχουμε δεσμευτεί θα εφαρμοστεί».
Οι μοναχές απήχθησαν από το μοναστήρι τους της Αγίας Θέκλας στην ιστορική πόλη της Μααλούλα στη Συρία στις 3 Δεκεμβρίου.
Νότα αισιοδοξίας για τους Μητροπολίτες
Η απελευθέρωση των 13 μοναχισσών αναπτέρωσε το ηθικό στο Πατριαρχείο Αντιοχείας, κυρίως όμως οι δηλώσεις του επικεφαλής των Υπηρεσιών Ασφαλείας Αμπάς Ιμπραήμ. Ο αντιστράτηγος σε δηλώσεις του άφησε να εννοηθεί ότι οι δυο απαχθέντες Μητροπολίτες Χαλεπίου Παύλος και Γιοχάνα Ιμπραήμ των Συροϊακωβιτών είναι ζωντανοί. Ο αντιστράτηγος Ιμπραήμ, που έπαιξε καθοριστικό ρόλο πέρυσι στη διαμεσολάβηση μεταξύ της κυβέρνησης Άσαντ και της αντιπολίτευσης για την απελευθέρωση των ομήρων εννέα Λιβάνου, δήλωσε ότι θα συνεχίσει τις προσπάθειές του για να εξασφαλίσει την απελευθέρωση και των δύο απαχθέντων επισκόπων.

Ανακοίνωση από το Πατριαρχείο Αντιοχείας για την στάση του στη Σύναξη των Προκαθημένων


Ανακοίνωση με την οποία εξηγεί την στάση του στην Σύναξη των Προκαθημένων, όπου οι εκπρόσωποι του δεν υπέγραψαν το κείμενο των αποφάσεων εξαιτίας της αντιδικίας με το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων για το ζήτημα της δικαιοδοσίας στο Κατάρ, εξέδωσε το Πατριαρχείο Αντιοχείας. Να σημειωθεί ότι από την απόφαση του Πατριαρχείου Αντιοχείας να απουσιάσουν οι Ιεράρχες που το  εκπροσωπούσαν στη Σύναξη και από το συλλείτουργο για την Κυριακή της Ορθοδοξίας, που αυτή την ώρα πραγματοποιείται στον πάνσεπτο Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου στο Φανάρι, καθώς και από το ύφος της ανακοίνωσης του - η οποία δημοσιεύεται παρακάτω στην αγγλική γλώσσα - συνάγεται ότι μάλλον επιλέγεται ο δρόμος της διακοπής κοινωνίας με το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων μέχρι να επιλυθεί το ζήτημα του Κατάρ. 
Έτσι το ζήτημα του Κατάρ και η στάση του Πατριαρχείου Αντιοχείας στη Σύναξη των Προκαθημένων φαίνεται να αποτελούν το πρώτο πρόσκομμα στην πορεία για την προετοιμασία της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου η οποία - εκτός απροόπτου(!) - σχεδιάζεται να πραγματοποιηθεί το 2016.
Ακολουθεί η ανακοίνωση του Πατριαρχείου Αντιοχείας:
Η αντιπροσωπεία του Πατριαρχείου Αντιοχείας, απαρτισθείσα υπό τους Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτες Βόστρων κ. Σάββα και Μπουένος Άιρες κ. Σιλουανό και τον λογιώτατο πρεσβ. κ. Πορφύριο, συμμετείχε περιχαρώς και με διάθεση συνεργασίας στην Σύναξη των Προκαθημένων των Ορθοδόξων Εκκλησιών εν Κωνσταντινούπολει, καθώς και στην προπαρασκευαστική αυτής συνάντηση. Κατά την διάρκεια των εργασιών της Συνάξεως, η Αντιπροσωπεία της Εκκλησίας της Αντιοχείας έθεσε το θέμα του προκύψαντος ως μη όφειλε ζητήματος μεταξύ του Πατριαρχείου της Αντιοχείας και του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων.
Ενεργώντας υπό την άμεση καθοδήγηση της Α. Θ. Μακαριώτητος, του Πατριάρχου Αντιοχείας κ. Ιωάννου Ι΄, και ευρισκόμενοι σε πνεύμα συνοχής μετά της Α. Θ. Παναγιότητος, του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, με σκοπό την εξεύρεση κοινά αποδεκτής λύσεως που να συνάδει με τις αποφάσεις και τα συμφωνηθέντα κατά την συνάνστηση στην Αθήνα, στην οποία συμμετείχαν εκπρόσωποι του Οικουμενικού Πατριαρχείου, του Πατριαρχείου Αντιοχείας και του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων.
Επειδή απέτυχαν οι προσπάθειες τόσο του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου και της Αντιπροσωπίας του Πατριαρχείου Αντιοχείας, για να πεισθεί ο Μακαριώτατος Πατριάρχης Ιερσολύμων, επειδή η Εκκλησία των Ιεροσολύμων εμμένει στην απόφασή της να ιδρύσει επαρχία και να ορίσει επίσκοπο αυτής, εντός των ορίων της κανονικής δικαιοδοσίας του Πατριαρχείου Αντιοχείας και απορρίπτει κάθε προτεινόμενη διευθέτηση του ζητήματος, με συνέπεια την διαιώνιση αντικανονικώς τετελεσμένου γεγονότος, παρά την αναγνώριση εκ μέρους της πλειονοψηφίας των Ορθοδόξων Εκκλησίων σχετικά με τις δίκαιες θέσεις του Πατριαρχείου Αντιοχείας, επειδή το Πατριαρχείο Αντιοχείας έχει εξαντλήσει όλες της ειρηνικές προσπάθειες για καταλλαγή, όπως την ανάκληση της συνοδικής αποφάσεως σχετικά με τη διακοπή εκκλησιαστικής κοινωνίας με το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, προκειμένου να δοθεί ευκαιρία στην επιτυχία της Συνάξεως των Προκαθημένων των Ορθοδόξων Εκκλησιών, με την ελπίδα ότι κατά τη διάρκεια της Συνάξεως θα επιτευχθεί η επίλυση της κρίσεως εν πνεύματι αδελφοσύνης και ειρήνης, και απέναντι στην απόρριψη εκ μέρους του Πατριάρχου Ιεροσολύμων του ρόλου διαμεσολαβήσεως του Οικουμενικού Πατιράρχου προς εξεύρεσιν λύσεως σύμφωνα με την κανονική παράδοση και τις εκκλησιαστικές διατάξεις,

το Πατριαρχείο Αντιοχείας αποφασίζει τα εξής:

1) να αποσύρει την Αντιπροσωπεία Αυτού από την Σύναξη των Προκαθημένων των Εκκλησιών, που συνεδριάζει στην Κωνσταντινούπολη από 5-9 Μαρτίου 2014, και να αναβάλει την υπογραφή του στο τελικό ανακοινωθέν της, έως ότου ευρεθεί λύση στην ως άνω κρίση,
2) να μη συμμετάσχει στην θεία Λειτουργία, που πρόκειται να τελεσθεί κατά την Κυριακή της Ορθοδοξίας, εκφράζοντας την πεποίθησή του ότι η ενότητα της Εκκλησία δεν δύναται να πραγματοποιηθεί εν όψει εισπηδήσεως εκ μέρους μιάς Εκκλησίας στα κανονικά όρια άλλης αδελφής Εκκλησίας και εν όψει της αρνήσεως των συμπεφωνημένων υπό την αιγίδα και την καλοσύνη και την αγάπη της Αυτού Παναγιότητος, του Οικουμενικού Πατριάρχου, και
3) να θέσει εκ νέου το προκύψαν ζήτημα στην προσεχή συνεδρία της Αγίας και Ιεράς Συνόδου του Πατριαρχείου Αντιοχείας 27 Μαρτίου ε.έ., ώστε να ληφθούν τα μέτρα που κριθούν απαραίτητα, λαμβάνοντας υπʼ όψη και τις τελευταίες δυσμενείς εξελίξεις.

Τέλος, το Πατριαρχείο Αντιοχείας καλεί τους Προκαθημένους των αδελφών Ορθοδόξων Εκκλησιών στην διευθέτηση και επίλυση του ζητήματος, σύμφωνα με τις διατάξεις των εκκλησιαστικών κανόνων και τάχιστα για να αποφευχθούν οι αρνητικές συνέπειες αυτού του ζητήματος για την ενότητα της Ορθοδοξίας.
Το κείμενο στα Αγγλικά
The delegation of the Antiochian Patriarchate has participated in the Synaxis of the Primates of the Orthodox Churches and its preparatory meetings held at the Headquarters of the Ecumenical Patriarchate in Constantinople from March 6 to 9, 2014. The delegation, consisted of Their Eminences Metropolitan Saba (Esber) and Metropolitan Silouan (Moussi), and Father Porphyrios (Georgi),has worked with great joy and clear dedication to make this Synaxis succeed. His Beatitude Patriarch JOHN X was absent from the Synaxis due to health reasons. The Antiochian delegation raised the conflict between the Antiochian and the Jerusalemite Patriarchates. The delegation endeavored, under the direct guidance of His Beatitude Patriarch JOHN X, and in collaboration with His All-Holiness the Ecumenical Patriarch, to find a solution for this conflict according to the agreement which was drafted at the meeting held in Athens– June 2013 – and attended by the representatives from the Churches of Constantinople, Antioch and Jerusalem.
WHEREAS, all the efforts made by His All-Holiness the Ecumenical Patriarch and the Antiochian Delegation to find a solution with His Beatitude the Patriarch of Jerusalem were met with failure;
AND WHEREAS, the Church of Jerusalem still insists on creating an archdiocese and setting up an archbishop within the canonical territory of the Patriarchate of Antioch;
AND WHEREAS, the Patriarchate of Jerusalem is refusing any solution for this conflict which does not present the current situation as a fait accompli, and not recognizing that the majority of the Orthodox Churches acknowledge the rightness of the Antiochian position;
AND WHEREAS, the Patriarchate of Antioch has exhausted all peaceful solutions, and withheld the decision of her Holy Synod to severe communion with the Patriarchate of Jerusalem, with the aim of opening the way to make everything possible for the success of the Synaxis of the Primates of the Orthodox Churches, and with the hope that this conflict be resolved with the spirit of brotherhood and peace during this Synaxis;
AND WHEREAS, upon the Patriarch of Jerusalem's rejection of the mediation of His All-Holiness the Ecumenical Patriarch to resolve the conflict according to the terms of the Holy Tradition and ecclesiastical Canon Law;
THEREFORE, the Patriarchate of Antioch resolved to:
1- Withdraw her delegation from the Synaxis of the Primates of Churches, held in Constantinople between the 6th and the 9th of March, 2014, and suspend putting her signature on its closing statement until a resolution for the crisis is reached;
2- Not participate in the closing Divine Liturgy service which will be held on the Sunday of Orthodoxy, as an expression that Orthodox unity cannot be realized under the violation of one Church the canonical boundaries of a Sister Church, and her refusal to acknowledge the agreement which took place through the good and loving care of the Ecumenical Patriarch;
3- Raise the issue again in the meeting of the Antiochian Holy Synod meeting which will be held on 27th of March, 2014, in order to take the measures which the Synod deem appropriate, taking into consideration the recent situation.
In conclusion, the Antiochian Patriarchate cannot but entreat the Primates of the Sister Orthodox Churches to work on resolving this conflict, as soon as possible, according to the precepts of the Ecclesiastical Canon Law, in order to avoid any impediment toward Orthodox unity that this matter leads to.

Σάββατο 24 Αυγούστου 2013

Ιστορία της Ιεράς Λαύρας Σάββα του Ηγιασμένου


Ιστορία της Ιεράς Λαύρας Σάββα του Ηγιασμένου
Από της ιδρύσεως της ιεράς Λαύρας έως της αραβικής κατακτήσεως (438 - 638 μ.χ)


       Η κατά την έρηµον της Ιουδαίας ιερά και σεβασµία  Λαύρα του Οσίου Πατρός ηµών Σάββα του Ηγιασµένου αποτελεί φαινόµενον µοναδικόν εις την εκκλησιαστικήν ιστορίαν, χάρις εις την συµβολήν της εις την διαµόρφωσιν της ορθοδόξου λατρείας, της µοναχικής τάξεως και της υµνογραφίας, εις την εν αυτή παρουσίαν πλήθους Αγίων, αυστηρών αναχωρητών, θεοπνεύστων θεολόγων και µαρτύρων ακόµη,  ακόμη χάρις εις τον σπουδαίον ρόλον τον οποίον διεδραµάτισεν εις την καταπολέµησιν όσων αιρέσεων ενεφανίσθησαν εις την Αγίαν Γην µετα την ίδρυσίν της και εις την προάσπισιν της Ορθοδοξίας και των δικαιωµάτων του µόνου κανονικού Πατριαρχείου Ιεροσολύµων, του Ελληνορθοδόξου.
       Αριθµούσα υπέρ τα 1500 έτη ζωής (483-2002) άνευ διακοπής της λειτουργίας της, η Μεγίστη του Αγίου Σάββα Λαύρα οφείλει την ίδρυσιν και την µετέπειτα εξέλιξιν αυτης εις τον θεοχαρίτωτον, πνευµατέµφορον μοναστήν Άγιον Σάββαν (439-532 µ.Χ), ο ποίος απετέλεσε λύχνον εν υψηλώ τόπω4 δι' όσους ηθέλησαν να ζήσουν την αναχωρητικήν ζωήν, και ισχυρόν πρεσβευτήν προς τον Κύριον υπέρ πάντων των µε­ταγενεστέρων «Σαββαϊτών» Μοναχών. Τον πρώτον πυρήνα της Λαύρας εδηµιούργησαν οι εβδοµήκοντα αναχωρηταί, οι οποίοι συνεκεντρώθησαν περι τον Άγιον Σάββαν από το 483 µ.Χ κ. ε. Κατόπιν η Λαύρα µετεφέρθη εκ της ανατολικής πλευράς του χειµάρρου των Κέδρων, όπου το ασκητήριον του Αγίου Σάββα, εις την δυτικήν, όπου και εκτίσθη η Θεόκτιστος Εκκλησία (486, εγκαίνια 491 µ.Χ), η αύξησις της αδελφότητος κατέστησεν αναγκαίαν την οικοδόµησιν και µεγάλου ναού της Θεοτόκου (502 µ.Χ) και την διοργάνωσιν των κτισµάτων και των υπηρεσιών της Λαύρας, ώστε να ανταποκρίνωνται εις τας ολονέν ογκουµένας ανάγκας. Η φήµη της αγιότητος του Αγίου Σάββα και η ένεκα αυτής ανάδειξίς του εις αρχηγόν και νοµοθέτην πάντων των περι τα Ιεροσόλυµα αναχωρητών (493 µ.Χ) έσχον αντίκτυπον και εις την Μεγίστην Λαύραν, ή οποία απετέλεσε πρότυπoν κατά τε τον βίον και την λειτουργικήν τάξιν, το Τυπικόν, οχι µόνον δια τας λοιπάς τρεις λαύρας και τα εξ κοινόβια, τα οποία ο Άγιος Σάββας µέχρι του θανάτου του (532 µ.Χ.) ίδρυσε, αλλά και δια τας επιλοίπους µονάς της Παλαιστίνης, κατά δε τους µέσους χρόνους και δια την ανα την οικουµένην Εκκλησίαν.
      Η Μεγίστη Λαύρα υπό τον Άγιον Σάββαν κατ' αρχήν διεξήγαγεν ισχυρούς αγώνας κατά της αιρέσεως τού Μονοφυσιτισµού κατα τα ετη 512-516 µ.Χ., αντιπαρατεθείσα προς τον αυτοκράτορα Αναστάσιον και προς τα λοιπά τρία Πατριαρχεία της Ανατολής, ευρισκόµενα τότε εις χείρας µονοφυσιτών η σθεναρά κινητοποίησις και οµολογία τών αναχωρητών της ερήµου διέσωσαν το Πατριαρχείον Ιεροσολύµων απο την αίρεσιν. Οι διάδοχοι του Αγίου Σάββα ις την ηγουµενίαν της Λαύρας ανέδειξαν αύτην και πάλιν άσειστον προπύργιον κατα της αιρέσεως του Ωριγε­νισµού· υπό την καθοδήγησιν του Σαββαΐτου Αγίου Ιωάννου του Ησυχαστού, πρώην επισκόπου Κολωνίας (454-558), οι ηγούµενοι της Λαύρας Γελάσιος (537-546), Κασσιανός (547-548) και Κόνων (548-568) απέκρουσαν τας µεθοδείας των Ωριγενιστών και τας παρά τω αυτοκράτορι Ιουστινιανώ δολοπλοκίας των, όχι όµως άνευ αντιποίνων· οι µοναχοί της Λαύρας, της µόνης που είχεν αποµείνει εις τους Ορθοδόξους, υπέστησαν διωγµούς και βιαιοπραγίας, ακόµη και την δια της βίας ενθρόνισιν Ωριγενιστού ηγουµένου (του Γεωργίου, 547 µ.Χ). Όµως ο Θεός εφύλαξε την Λαύραν, αι δε ενέργειαι του Κόνωνος συνέβαλον τα µέγιστα εις την σύγκλησιν της Ε' Οικουµενικής Συνόδου (553 µ.Χ), η οποία κατεδίκασε τας πλάνας του Ωριγένους άπαξ δια παντός και χάριν πάσης της Εκκλησίας εσαεί. Η εµφάνισις των Περσων εις την Αγίαν Γην (614 µ.Χ) απετέλεσε το προοίµιον δια την µε τ' αύτην έλευσιν των Αράβων του Ισλάµ (638 µ.Χ). Παροµοίως, την απαρχήν των οσιοµαρτύρων της Λαύρας απετέλεσαν οι υπό των Περσών σφαγιασθέντες Σαββαΐται, τεσσαράκοντα τέσ­σαρες τον αριθµόν, εις τας 16 Μαΐου του έτους 614 µ.Χ


2. Επί των Αράβων, των Σταυροφόρων και των Μαμελούκων (638-1517 µ.Χ.)

       Την µετα την αραβικήν κατάκτησιν αναδιοργά­νωσιν της Μεγίστης Λαύρας του Αγίου Σάββα υπό του πατριάρχου Μοδέστου, ηκολούθησεν η ενδοξoτέρα περίοδος, ο «χρυσούς αιών» της Λαύρας, δηλαδή ο όγδοος και µέρος του ενάτου µ.Χ αιώνος. Ο επιφανέστερος θεολόγος του 8ου αι. Άγιος Ιωάννης ο Δαµασκηνός, ο και υµνογράφος, Κοσµάς ο Αγιοπο­λίτης, Στέφανος ο Μελωδός, Μιχαήλ ο Σύγκελλος, Θεόδωρος και Θεοφάνης οι Γραπτοί, Θεόδωρος ο επίσκοπος Καρρών (Αβουκάρας), πάντες επιφανείς κατά την αγιότητα ή και την θεολογίαν, οι Άγιοι Στέφανος ο Θαυµατουργός, Θεόδωρος επίσκοπος Εδέσσης και Μιχαήλ ο Οσιοµάρτυς συναποτελούσιν εκλεκτήν χορείαν, η οποία εκόσµησε την Εκκλησίαν Ιεροσολύµων αλλά και την καθόλου Εκκλησίαν. Παρά τας εναντίον της Λαύρας βιαίας και φονικάς επιθέσεις ποικιλωνύµων βαρβάρων (796, 809, 813 µ.Χ.) και την γενικήν αταξίαν, η προσφορά της Λαύρας εις την Εκκλησίαν φθάνει εις το αποκορύφωµά της. Η συµβολή του Αγίου Ιωάννου του Δαµασκηνού εις την πρώτην (726-787) και των Αγίων Μιχαήλ του Συγκέλλου, Θεοφάνους και Θεοδώρου των Γραπτών εις την δευτέραν (814-843 µ.Χ.) φάσιν της εικονο­µαχίας υπέρ της επικρατήσεως της τιµής των ιερών εικόνων, αποδεικνύει την σηµασίαν της Λαύρας δια την θεολογίαν αλλά και την γενικήν τιµήν, της οποίας απελάµβανε, καθόσον οι τρεις τελευταίοι οµολογηταί προσεκλήθησαν εις την Κωνσταντινούπολιν υπό του Αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου δι' αυτόν ακριβώς τον λόγον, πλην της θεολογικής συγγραφικής παραγωγής, η Λαύρα δύναται κατά την εποχήν αυτήν να επιδείξη και πλουσίαν αντιγραφικήν και µεταφραστικήν δρα­στηριότητα καθίσταται το κέντρον της γεωργιανής γραµµατείας απο τον 70ν έως τον 100ν αι, όπως επίσης κέντρον µεταφράσεως εκκλησιαστικών συγγραµµάτων απο την ελληνικήν εις την αραβικήν. Χαρακτηριστικόν είναι οτι τα σήµερον πασίγνωστα «Ασκητικά» του Αγίου Ισαάκ του Σύρου µετεφράσθησαν εκ της συ­ριακής γλώσσης εις την ελληνικήν δια πρώτην φοράν εις την Λαύραν υπό των µοναχών Αβραµίου και Πατρικίου περί τα τέλη του 80υ αι. Από του 90υ έως του 130υ αι η λειτουργική τάξις, το λειτουργικόν Τυπικόν της Λαύρας µαζί µε τους ύµνους των Σαββαϊτων αγίων υµνογράφων και ίσως µερικαί µοναστικαί συνήθειαι της Λαύρας, διαδίδονται ευρέως από διακεκριµένους αγίους ιδρυτάς µονών. Εις µείζονα 11 ελάσσονα βαθµόν το Τυπικόν της Λαύρας επηρέασε τα µοναστηριακά Τυπικά, τα όποία συνέγραψαν οι Άγιοι Θεόδωρος ο Στουδίτης (90ς αι), Παύλος ο Νέος του Όρους Λάτρος (αρχαί 100υ αι), Νίκων ο Μαυρορείτης (τέλη 110υ αι), Χριστόδουλος της Πάτµου (110ς αι), Λάζαρος ο Γα­λησιώτης (1ος-11ος αι), Λουκάς της Μεσσήνης (Σικελία 120ς αι), Νεόφυτος ο Έγκλειστος (Κύπρος, 12ος- 13ος αι) και Νείλος Ταµασίας (Ι. Μ. Μαχαιρά, Κύπρος, αρχαί 130υ αι). Ήδη από τον 9ον αι είχε διαδοθή το λειτουργικόν τούτο Τυπικόν εις την απόµακρον Γεωργίαν (υπό Γρηγορίου Khandzta, το 826 µ.χ.). Παραλλήλως τεραστία υπήρξεν η διάδοσις του νέου υµνογραφικού είδους που ανεπτύχθη κυρίως υπο Ιωάννου του Δαµασκηνού και της µετ' αυτόν «αγιο­σαββιτικής ποιητικής σχολής», δηλαδή του κανόνος. Ή υµνογραφική παραγωγή της Λαύρας απετέλεσε το θεµέλιον της µετά την εικονοµαχίαν διαρρυθµίσεως της εκκλησιαστικής Λατρείας. Η αποδιδοµένη εις τον Δαµασκηνόν καθιέρωσις των όκτω ήχων της µελωδή­σεως επεκράτησεν εις την Λατρείαν, η δε ύπ' αυτού συγγραφείσα Οκτάηχος απετέλεσε την πρώτην µορφήν της Παρακλητικής, του κυριωτέρου λειτουργικού βιβλίου της Εκκλησίας.
       Επί της κυριαρχίας των Σταυροφόρων η θέσις του ηγουµένου της Λαύρας παρουσιάζεται ιδιαιτέρως υψηλή παρά τοις Λατίνοις, ελλείψει Ορθοδόξου πατριάρχου εις τα Ιεροσόλυµα. Η Λαύρα προικίζεται δια νέων περιουσιακών στοιχείων υπό της Βασιλίσσης Μελισσάνθης (1131-1162), ενώ ο ναός της Θεοτόκου και αι αγιογραφίαι του ανακαινίζονται υπό του αυτο­κράτορος των Ρωµαίων Μανουήλ του Κοµνηνού (1143­ -1180) περί το έτος 1169.
       Η νίκη των Μαµελούκων του Σαλαδδίν επί των Σταυροφόρων εν έτει 1187 µ.Χ. εσήµανε νέα δεινά δια τον Μοναχισµόν της Παλαιστίνης παρά την σφαγήν και πάλιν Σαββαϊτών µοναχων, η Λαύρα παρέµεινεν εν λειτουργία, µόνη αύτη αναµέσον των λοιπών ηρηµω­µένων µονών της ερήµου. Εις την περίοδον αύτην ανάγεται η συρρίκνωσις της Λαύρας περί τον πυρήνα της, η ανέγερσις τείχους περί αυτήν και η υιοθέτησις του κοινοβιακού τρόπου ζωης, εγκαταλειφθέντος του λαυρεωτικού. Η Λαύρα εισέρχεται εις την δυσκο­λωτέραν ίσως φάσιν του αγώνος επιβιώσεώς της εις περιβάλλον εχθρικόν, καθίσταται παρ α ταύτα δια την Αγιοταφιτικήν Αδελφότητα αξιολογώτατον σχο­λείον, διδάσκον τα περί της µοναχικής πολιτείας και τα αφορώντα εις τα εκκλησιαστικά πράγµατα. Νέα ανακαίνισις του καθολικού της Λαύρας και του Κουβουκλίου του τάφου του Αγίου Σάββα υπό του αυτοκράτορος Ιωάννου του Καντακουζηνού (1347 - ­1354) έλαβε χώραν εις τα µέσα του 140υ αι., πρωτοφανής όµως εις την εποχήν αυτήν και καθοριστική δια το µέλλον της ορθοδόξου λατρείας κατέστη η εξάπλωσις του λεγοµένου «νεο-σαββαϊτικού λειτουργικού Τυπι­κού» (δηλ, της συνθέσεως του παλαιού σαββαϊτικού και στοιχείων του στουδιτικού Τυπικού). Το Τυπικόν τούτο, αφού παρεµέρισε τα Τυπικά των Μονών Στου­δίου και Ευεργέτιδος, καθιερώθη εις την ιδίαν την Κωνσταντινούπολιν κατα τους 130ν και 140ν αιώνας (Μοναι Χειλέων, Αγ. Δηµητρίου Κελλιβαρά, Θεοτόκου Βεβαίας Ελπίδος), τους ιδίους αιώνας το Τυπικόν διεδόθη και εις την Σερβίαν υπό του Αγίου Σάββα Σερβίας (1175-1236) και του Αρχιεπισκόπου Σερβίας Νικοδήµου (1317-1324). Το νέον τούτο σαββαϊτικόν Τυπικόν, µετά την επικράτησίν του εν Αγίω Όρει κα­τά την περίοδον των ησυχαστικών ερίδων και την νέαν µορφήν, την οποίαν τότε έλαβε, διεδόθη χάρις εις την ακτινοβολίαν της θεολογίας του Ησυχασµού και εις την λοιπήν Βαλκανικήν, εν η και εις Βουλγαρίαν, καθ ως και εις την Ρωσσίαν. Από της οριστικής του επικρατήσεως πανταχού, τον 16°V αι. έως της σήµερον, το σαββαϊτικόν- αθωνικόν λειτουργικόν Τυπικόν αποτελεί το λειτουργικόν Τυπικόν συµπάσης της Ορθοδοξίας.

  3. Από της τουρκικής κυριαρχίας έωσ της σήμερων

       Η εµφάνισις των Τούρκων εις την Παλαιστί­νην µε τον Σουλτάνον Σελήµ επικεφαλής, ή οποία συνωδεύθη υπό νέας σφαγής Σαββαϊτών, είχε δυσµενείς επιπτώσεις εις την ζωήν της Λαύρας. Μολονότι εξεδόθησαν υπέρ τα τριάκοντα φιρµάνια των Σουλτάνων κατά καιρούς (µεταξυ 1533 και 1735) περί επισκευών εν τη Λαύρα, φοροαπαλλαγών, προστασίας και δικαιωµάτων των Σαββαϊτών Πατέρων, ούτοι υπέστησαν πολλά δεινά, ακόµη και την επί πολλά έτη εγκαταβίωσιν εν τη Λαύρα ολοκλήρων αραβικών χωρίων. Η ισχυρά παρουσία Σέρβων Μοναχών εν τη Λαύρα, η οποία υπήρξεν ευεργετική δι' αυτήν, ότε κατά τον 16ον αι η Λαύρα είχεν ελαχίστους Έλληνας Μοναχούς, ετερµατίσθη εις τας αρχάς του 17ου αι, ότε κατέστη εις τους Σέρβους αδύνατος η εξόφλησις των χρεών, τα οποία η οικοδοµική των δραστηριότης είχε δηµιουργήσει η παρέµβασις του πατριάρχου Θεοφάνους του Γ' (1608-1644) µόλις έσωσε την Λαύραν από τας χείρας των δανειστών ή των εποφθαλµιώντων αυτήν Αρµενίων και Λατίνων.
       Μεταξύ πάντων των ευεργετών και δωρητών της Λαύρας πλέον αξιοµνηµόνευτοι έχουν καταστή οι πατριάρχαι Ιεροσολύµων Νεκτάριος (1660-1669) και Δοσίθεος ο Β' (1669-1707), ο ονοµασθείς και µέ­γας ευεργέτης αυτής, οι οποίοι κατώρθωσαν να επανα­φέρουν την Λαύραν εις αποκλειστικήν χρήσιν και κατοί­κησιν των Σαββαϊτων Πατέρων, προέβησαν δε, ιδίως ο Δοσίθεος, εις εκτενείς και πολυεξόδους ανακαινίσεις ή επεκτάσεις των ναών, των δωµάτων, των δεξαµενών και των τειχών της Μονής (αντιστοίχως κατά τα έτη 1667 και 1686).
       Την σηµερινήν µορφήν των οικοδοµηµάτων της η Ιερά ηµών Λαύρα οφείλει εις την οικοδοµικήν δραστηριότητα η οποία ανεπτύχθη εν αυτή µετά τας καταστροφάς του σεισµού της 13ης Μαΐου 1834 και κατά την επακολουθήσασαν ηγουµενίαν του περιφανούς Ηγουµένου, κτίτορος και µεγάλου ευεργέτου της Λαύρας Ιωάσαφ του Κρητός (1845-1874), οσιακής µορφής του παλαιστινού Μοναχισµού των εσχάτων χρόνων. Απόδειξις του πνευµατικού βάρους του οσί­ου, απλού, ταπεινού και διακριτικού αυτού Μοναστού υπήρξε και η δια πρώτην φοράν µετά από αιώνας υπ' αυτόν αύξησις των Σαββαϊτών εις περίπου ογδοήκοντα τον αριθµόν.
       Αι αλλεπάλληλοι πολιτικαί αλλαγαί κατά τον 200V αι εις την Εγγύς Ανατολήν Χάριτι Θεού και πρε­σβείαις της Υπεραγίας Θεοτόκου και του Οσίου Πα­τρός ηµών Σάββα δεν επεσώρευσαν επί της Λαύρας τοσούτον πλήθος προβληµάτων, όσον επί άλλων µονών και προσκυνηµάτων του Ορθοδόξου Πατριαρχείου, αντιθέτως η εν έτει 1965 επιστροφή του αφθόρου ιερού Σκηνώµατος του Αγίου Σάββα µετά µακράν απουσίαν αιώνων (ίσως από του 130υ) απετέλεσε µεγίστην ευλογίαν δια την Αγιοταφιτικήν Αδελφότητα, τους εν τη Λαύρα αγωνιζοµένους και τους Ορθοδόξους Χρι­στιανούς της Αγίας Γης και οπωσδήποτε αιτίαν βεβαίας ελπίδος εις τον Θεόν και τεκµήριον της πατρικής και αδιαλείπτου µερίµνης του Αγίου Σάββα δια την Λαύραν του. Η πνευµατική ζωή της Λαύρας και η ποικίλη αυτής συνεισφορά εις την αντιµετώπισιν προβληµάτων των Αγιοταφιτών, του ορθοδόξου ποιµνίου και των ευλαβών προσκυνητών των Αγίων Τόπων, δύναται και σήµερον να επαληθεύση την προ αιώνων γενοµένην διαπίστωσιν: «Όπως η Ιερουσαλίµ είναι η βασίλισσα πασών των πόλεων, ούτω και η λαύρα του Αγίου Σάββα είναι ο πρίγκηψ πασών των ερήμων, και καθ' όσον η Ιερουσαλήµ ειναι το πρότυπον άλλων πόλεων, τοσούτον και ο Άγιος Σάββας το παράδειγµα δι' άλλας µονάς»5.



Πηγή: Ιερά Λαύρα Σάββα του Ηγιασμένου θεόκτιστος Έπαλξις Ορθοδοξίας 1500 έτη

Πέμπτη 22 Αυγούστου 2013

Fr Georges Massouh on the Attacks on Copts in Egypt




Tertullian of Carthage (d. 240), one of the great apologists for Christianity, described that condition of oppressed Christians under the Roman Empire before it recognized their right to exist, "[The pagans] looked at the Christians as the cause of all catastrophes and all national disasters. If the Tiber floods in the City [i.e. Rome], if the Nile floods in the countryside, if the heavens stand still but the earth shakes, if a famine or plague is announced, a voice immediately goes up: let the Christians be thrown to the lions!"

Empires and conditions change, but the need remains for a sacrifice, a burnt offering, a scapegoat.  We cannot exclude any religious state, no matter what religion it belongs to, or any autocratic state from practicing this reckless policy. It has come to be acknowledged that any religious state cannot help but be autocratic. The Christian state, in the time of now-extinct empires, did not offer an exemplary model for dealing with those who disagreed with its religious affiliation.

Recent events in Egypt have shown that the Muslim Brotherhood found burning around thirty churches to be a means for scapegoating. The pretext claimed by those rioting "in God's name" is that the Copts, and at their head Pope Theodoros, supported the removal of president Muhammad Morsi and his Brotherhood regime. However, they ignore the fact that the Sheikh al-Azhar, the most important religious authority in Egypt and the Muslim world, also supported this removal. So why do they not burn al-Azhar or one of the mosques dependent on it? This question is not meant to provoke, which is against our principles and ethics-- it is a request for clarification.

It is no surprise that these events keep pace with certain deviant fatwas. In a fatwa issued by Sheikh Muhammad Abdallah al-Khatib, a member of the guidance council of the Muslim Brotherhood, he states, "If a church is destroyed or collapses, it cannot be rebuilt and it is not permitted to build churches on new sites." The leader of the Salafist al-Daawa in Alexandria, SheikhYasir Borhami, explicitly called for "imposing the jizya on the Copts."

The Copts refuse to be the scapegoat for rabble and deviants and they will not be trapped into reacting in a way that harms their interests and their dignity. Pope Theodoros said in response to the church burnings, "If they destroy the churches, then we will pray in the mosques. And if they destroy the mosques, then we will all pray for Egypt in the street." This wise and elegant response unambiguously confirms that the Copts want nothing else other than to be recognized as Egyptian citizens equal to them Muslims, "having what others have and having to do what others have to do" in terms of rights and responsibilities. It is no wonder that many Muslims hasten to defend the churches and their Coptic citizens from those who ignore reason and are led by their base impulses. They believe that the Copts are not just ten percent of Egypt's population, but fundamental partners in citizenship from the dawn of history until the end of time. If we want to translate the expression "the Coptic Church" we find that it means "the Egyptian Church". It is, then, the national Church that lives, exists, and moves on Egyptian soil.

When Christ returns at the end of time, he will find the bells still ringing in the Nile Valley. Amen.

الأقباط ليسوا فشّة خلق


الاب جورج مسوح
يقول ترتليانس القرطاجي (+240)، أحد المنافحين الكبار عن الإيمان المسيحي، واصفاً حال المسيحيين المضطهَدين في ظل الدولة الرومانية قبل اعترافها بحقّهم في الوجود ما يأتي: "كان (الوثنيّون) ينظرون إلى المسيحيين على أنّهم سبب الكوارث العامة كلّها والمصائب الوطنية كلّها. فإن فاض نهر التيبر في المدينة (في روما)، وفاض النيل في الأرياف، وإن بقيت السماء ساكنة واهتزّت الأرض، وإن أُعلن عن انتشار المجاعة أو الطاعون، سرعان ما يعلو الصراخ: ليُلقَ المسيحيّون إلى الأسود".
تتغيّر الدول والأحوال، وتبقى الحاجة إلى ضحية، إلى كبش محرقة، إلى "فشّة خلق". وفي اللغة، عبارة "فشّ خُلقه في فلان" تفيد "أنزل فيه غائلة غضبه المسبَّب من غيره". ولا يسعنا استثناء أي دولة دينية، إلى أيّ دين انتمت، أو أيّ دولة استبداديّة من ممارسة هذه السياسة الرعناء. وقد بات من المسلّم به أنّ الدولة الدينيّة لا يمكن إلاّ أن تكون استبدادية. والدولة المسيحية، أيّام الإمبراطوريات المنقرضة، لم تقدّم نموذجاً مثالياً في التعامل مع مَن يخالفها الانتماء الديني.
أظهرت الأحداث الأخيرة في مصر أنّ جماعة "الإخوان المسلمين" وجدت في إحراق حوالى ثلاثين كنيسة قبطيّة ما يفشّ خلقها. والذريعة التي تلطّى خلفها المشاغبون "باسم الله" هي أنّ الأقباط وعلى رأسهم البابا تواضروس قد أيّدوا عزل الرئيس محمد مرسي ونظامه الإخواني. غير أن هؤلاء يتناسون أن شيخ الأزهر، أكبر مرجعية دينية في مصر وفي العالم الإسلامي، قد أيّد أيضاً هذا العزل. فلماذا لم يحرقوا الأزهر أو أياً من المساجد التابعة له؟ وهذا السؤال ليس للتحريض، وذلك ليس من مبادئنا ولا يمتّ إلى أخلاقنا بصلة، بل للاستيضاح.
ومن غير المستغرب أن تواكب هذه الأحداث بعض الفتاوى الشاذة. فقد ورد في فتوى أصدرها الشيخ محمد عبدالله الخطيب، عضو مكتب الإرشاد لتنظيم "الإخوان المسلمين": "إذا هُدمت كنيسة وسقطت لا ينبغي لها أن تجدَّد، ولا يجوز بناء كنائس في الأماكن المبنيّة حديثاً". أما أمير الدعوة السلفية في الإسكندرية الشيخ ياسر برهامي فصرّح بـ"وجوب فرض الجزية على الأقباط"...
الأقباط يرفضون أن يكونوا فشّة خلق الرعاع والشذّاذ، ولم ينساقوا إلى ردة فعل تحطّ من شأنهم وكرامتهم. فالبابا تواضروس قال رداً على إحراق الكنائس: "لو هدموا الكنائس فسنصلّي في المساجد. ولو أحرقوا المساجد فسنصلّي جميعاً في الشارع من أجل مصر". هذا الردّ الحكيم والراقي يؤكّد من دون لبس أن الأقباط لا يريدون سوى أن يُعترف بهم مواطنين مصريين متساوين مع المسلمين، "لهم ما لسواهم، وعليهم ما على سواهم" من الحقوق والواجبات. لا غرو أن يسارع الكثير من المسلمين إلى حماية الكنائس ومواطنيهم الأقباط ممّن أهملوا العقل وانقادوا إلى غرائزهم. فهؤلاء يؤمنون بأنّ الأقباط ليسوا مجرّد عشرة في المئة من سكان مصر، بل هم شركاء أصيلون في المواطنة منذ فجر التاريخ إلى انقضاء الزمان. وإذا شئنا تعريب عبارة "الكنيسة القبطيّة" نجد أنها تفيد "الكنيسة المصريّة". هي، إذاً، الكنيسة الوطنية التي تحيا وتوجد وتتحرّك على التراب المصري، وخارج هذا التراب تنتفي تسميتها بالكنيسة القبطيّة.
عندما سيأتي المسيح في آخر الزمان، سيجد أن الأجراس لا تزال تُقرع في وادي النيل. آمين.

Σάββατο 1 Ιουνίου 2013

Fr Georges Massouh: Between the Law and Perfection

Between the Law and Perfection

Christ distinguishes between the Law and perfection. When the young man asks Him about the nature of goodness, Christ replies, "If you want to enter life, keep the commandments... but if you want to be perfect, go, sell everything you have and give it to the poor and you will have treasure in heaven, then come, follow Me" (Matthew 19:16-22). Christ does not nullify the Law, but rather considers it a guide to intuitive behavior. One who strives for perfection will not achieve it by only carrying out the law, but rather by practicing love in everything he undertakes.

The Holy Apostle Paul says, "No one is justified by the Law before God... but the Law was our tutor to bring us to Christ" (Galatians 3: 11, 24). Thus, there is no perfection in the Law: perfection is in imitating Christ. In this context, Saint Cyril of Alexandria (d. 444) says, "The Law taught us to take revenge on one who hurts us, following the verse that stipulates an eye for an eye and a tooth for a tooth. But Jesus taught us to go beyond this vengeance, looking at what is loftier." 

The loftier thing that Jesus brought is His stating the Golden Rule of the new Law: "whatever you want men to do to you, do also to them, for this is the Law and the Prophets" (Matthew 7:12). After Mosaic law had been based on the principle of "an eye for an eye and a tooth for a tooth", that is the principle of treating someone in kind which is closer to justice, Jesus turned this principle on its head when He said that people are called to behave according what they believe, not on the basis of reaction but from action flowing from perfect conviction of the correctness of their principles.

The commandment "an eye for an eye and a tooth for a tooth" realized human justice, but the Golden Rule allows its practitioner to reach the perfection of love. Justice, according to the teaching of Christ, is not the goal at which those who strive for perfection stop. Rather, they go beyond justice to something greater, to grace, forgiveness, and the abandonment of anything that draws a person to the dust that they are from. Perfection is not in justice, but rather in gratuitous love.

The Golden Rule, in contrast to the Mosaic commandment, does not call on people to imitate the people who harmed them, but rather to imitate God and Christ. Returning like for like sometimes means imitating the wicked and returning evil for evil. Thus Christ called his followers to robe themselves in divine virtues and strive for perfection, for divinization: "be merciful just as your Father is merciful", "be perfect just as your Father is perfect"...

Saint John Chrysostom (d. 407) says that nothing causes us to resemble God apart from our preparedness to forgive those who hurt us. In that way we will have acted like God  because God alone has the authority to forgive sins and He called on humans to participate with Him in this authority.

He continues, "If Christ's goal was for man to become god by grace, after God became man, then man must only imitate the Lord Jesus who forgave those who beat Him, crucified Him, and mocked Him."

Therefore, we are not satisfied to be governed by any law other than one law, the law of love, because what we are striving to reach is human perfection, resembling God. Other laws are not sufficient for us and do not match what we aspire to.